DIAGNOSE gesteld...
Afgelopen week moest ik weer terug naar de internist. Hij had lichamelijk onderzoek gedaan, longfoto's gemaakt en mijn bloed nog verder onderzocht... dinsdag kreeg ik de uitslag.
Gelukkig niks lichamelijks te vinden .. phew!
Maar wel de diagnose chronische vermoeidheid, ook wel CVS genoemd; het chronisch vermoeidheid syndroom..
Ik ben dolblij dat ik lichamelijk niks mankeer... maar toen ik op zoek ging naar de diagnose die gesteld was schrok ik.. CVS is niet zomaar wat.. ik ben echt ziek. En ja, het is wel een fijne bevestiging na al die tijd aanmodderen.. Ik ben niet gek, heb geen psychische aandoening en ik ben zeker niet depressief.. maar ik ben dus wel echt ziek..
BAM! Dat komt hard aan! Het voelt als een klap in mijn gezicht ...
We zijn nu een paar dagen verder en het is nog steeds niet helemaal geland..
Op internet kwam ik de website van stichting ME-CVS tegen... hier las ik een verhaal van een vrijwilligster daar en dat sprak me zo aan dat ik het even met jullie wil delen..
Onzichtbaar ziek
‘Je kunt beter een been breken dan iets hebben wat niet te zien is aan de buitenkant.’ Deze bekende uitspraak kwam ik afgelopen weekend weer tegen. Een tante vroeg hoe het met me ging. Gelukkig weet zij een beetje wat ME/CVS inhoudt, dus ik kon gewoon vertellen hoe het echt ging. Maar hoe vaak is dit anders! Dit zal iedereen met ME/CVS wel herkennen.
In een overvolle trein moeten staan, terwijl voor oudere mensen een plaatsje wordt gemaakt. Waarschijnlijk zijn sommige van die oudere mensen nog fitter dan ik..
Hoe vaak heb ik maar gezegd dat het goed gaat, omdat ik anders moet uitleggen wat ME/CVS precies inhoudt en ik al denk dat de ander dit toch niet zal begrijpen, wat weer uitloopt op frustraties. Zeggen dat het goed gaat maakt het makkelijk. Toch?
“Het gaat goed” zal je mij horen zeggen. Omdat hoe het echt gaat bijna onmogelijk is uit te leggen.’
We hebben vaak teveel slechte ervaringen met mensen die ons niet begrijpen. In onze vrienden- en familiekring, maar denk ook aan de gezondheidszorg. Ik ken het verdriet als zelfs een arts je klachten niet serieus neemt. Stel ik me dan echt aan?
Hoe vaak heb ik geen smoesje verzonnen als ik te moe was om naar bijvoorbeeld een verjaardag te gaan. ‘Nee ik heb al wat anders gepland…’ Wat is de reden waarom ik niet eerlijk durf te zijn? Schaamte? Bang voor onbegrip? Geen acceptatie van de situatie? Ik denk dat het van allemaal een beetje is.
Hoe kunnen anderen mij begrijpen als ik niet uitleg hoe het echt met me gaat? Waarom ik dingen wel en niet kan? Eigenlijk is het toch niet eerlijk dat ik ze de kans niet geef om mij te begrijpen?
Wie mij kent en leert kennen krijgt de ME/CVS er ook bij. Het hoort gewoon bij mij. Daarom vind ik nu steeds belangrijker dat ik mensen vertel wat het is en wat het voor mij betekent.
Door dit te bereiken moet ik mij kwetsbaar opstellen. Kwetsbaar zijn vraagt juist om veel kracht en moed.
“Kwetsbaarheid begint met moed. Moed om er te zijn en jezelf te laten zien.” Brene Brown
Sommigen zullen het beter begrijpen dan anderen. Maar ik kan het hen niet kwalijk nemen, echt begrijpen doe je het pas als je het zelf ook hebt meegemaakt.
Daarom vind ik de missie/doelstelling van de ME/CVS-stichting ook zo mooi. ME/CVS bekender maken zodat het in de toekomst niet meer nodig is uitgebreid uitleg te geven aan anderen. Een vriendin van mij heeft de ziekte van Crohn, zij kampt ook met vermoeidheid, heel vervelend. Maar als je zegt dat je Crohn hebt, kunnen de meeste mensen zich wel een beetje indenken hoe dat is. ME/CVS is nog zo onbekend. Het wordt nog vaak niet serieus genomen. Uitspraken als: ‘Hoe kun jij nu ziek zijn, je ziet er zo gezond uit.’ Of: ‘Ja ik ben ook weleens moe na een lange werkdag.’ Ze kunnen erg frustrerend zijn. Ik heb er mee leren omgaan, ik laat ze nu langs me heengaan. Die mensen weten ook niet beter.
Dit proces heeft wel jaren geduurd. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik mezelf kan zijn en me niet beter hoef voor te doen, niet meer op mijn tenen hoef te lopen. Dit geeft veel rust in mijn leven. Het heeft me geleerd om zelf niet te snel te oordelen over anderen. Je weet nooit wat er schuilgaat achter iemands glimlach.
“Don’t judge people. You never know what kind of battle they are fighting.”
-Vrijwilligster ME-CVS stichting Nayana-
De internist heeft me terugverwezen naar de huisarts, die moet me gaan helpen een psycholoog te vinden die gespecialiseerd is in de behandeling van CVS. Waarschijnlijk ga ik dan een traject van cognitieve gedragstherapie in.. wat minstens een half jaar tot een jaar kan duren en dan is er ook nog de kans dat ik niet eens helemaal 100% ga herstellen ..
Ik vind het heftig, maar zal er mee moeten leren leven. En dat ga ik doen ook.. ik heb een hele liefdevolle en sterke man aan mijn zij die me steunt in alles en altijd voor me klaar staat, samen gaan we het doen.. we gaan een manier vinden om hier mee te leven en ik ga vechten om mijn dromen waar te maken!
Want dromen heb ik volop! Ik wil heel graag Remakes design & more uitbouwen tot een mooi bedrijf.. ik barst van de ideeën .. maar alles op zijn tijd :)
Ik blijf bloggen, koken, handletteren en stylen.. ik neem opdrachten aan als ze op mijn pad komen, maar ik doe wel alles op mijn eigen tempo, want stressen dat zal mijn herstel geen goed doen!
Het laatste wat ik graag nog kwijt wilde is dat het misschien lijkt alsof hier altijd alles perfect gaat, dat mijn huis altijd netjes is en het eten geweldig.. nou dat is het niet.. ik post mooie plaatjes omdat ik daarvan houd.. het plaatje dat ik uitgeput op de bank lig bij te komen is niet zo mooi en dat mijn huis ontploft is doordat de jongens hebben huisgehouden ook niet.. vandaar dat ik die niet online gooi, maar dat betekent niet dat het niet zo is :) wellicht binnenkort een keer zo'n onperfecte fotosessie, gewoon even met de billen bloot! Want wat ik absoluut niet wil is een verkeerd beeld creëren!
Lang genoeg gekletst.. voor nu wens ik jullie een hele fijne avond.. deze week ergens het recept van de artisjokken... jaaaaa!!
Liefs! Renske
